Θα έρθει εκείνη η ώρα
που γεμάτος ηδονή
θα περπατάς
στην φλεγόμενη γέφυρα
και κάτω σου
πιωμένοι θα χορεύουν
της πόλης οι τρελοί
Θα σε φωνάζουν λυσσασμένα
στον αργό χορό τους
μα εσύ θα αγνοείς
τα βρώμικά τους λόγια.
Τότε η θάλασσα θα γίνει
κόκκινο κρασί
και συ θα κολυμπάς
ανύποπτος
με το χαμόγελο στα χείλη
Θα λείπουν τα λουλούδια
Η τελετή θα ‘ναι λιτή
Στις λεωφόρους των νεκρών
Μπορείς να πας με ένα πήδημα
5 σχόλια:
μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα
να αποφεύγεις τους καυγάδες
κι αν εχεις πιεί πολύ
να μην γράφεις ποιήματα
Χάχαχαχαχαχα!!!Γειά σου ρε φίλε!
Όλοι σου φωνάζουν λυσσασμένα
όταν γεμάτος ηδονή
βαδίζεις
το βήμα το σωστό
που σκάει στη γή
Μπρράαφ!
Γιατί νιώθουν
το τσίμπημα
το κεντρί
της δύναμης
που αψήφησαν
για να φάνε
τα ζεστά τους μπισκότα.
Με το σχόλιο σου γέλασα,
το ποιημά σου
το ένιωσα καλά.
Να 'σαι καλά mr. Μπρόνξ!
άλλαξα blog!Αν θες έλα σε αυτό!
Δημοσίευση σχολίου