σε μια πεδιάδα ανάμεσα στις κορφές
στην Ανατολική Πλευρά
πλένω το πρόσωπο μου
σε μια κρυστάλλινη πηγή
με κρύο νερό που τρέχει
και που ποτέ δε σταματά να τρέχει
ο άνεμος βιάζεται να χαθεί
ανάμεσα στα δέντρα
και να διασκορπιστεί στο άπειρο
στέκομαι αντίκρυ στον ήλιο
με τα μάτια κλειστά
και το μυαλό ανέμελο
ήταν νωρίς να σε αποχωριστώ Ψηλό Βουνό.
2 σχόλια:
Έχει κάτι από κινέζικη τεχνοτροπία. Δεν συναντάς εύκολα τέτοια ποιήματα. Πολυ καλό. μπράβο.
Εξυπνάκια!!!Κοροιδεύεις ε ... Μιας και μου δίνεις όμως την ευκαιρία ας διευκρινίσω κάτι εδώ πέρα .Σε αυτό το κείμενο προσπάθησα να μιμηθώ τον τρόπο που έγραφαν οι Κινέζοι αναχωρητές ποιητές .Θα ήταν τολμηρό να πω οτι τα κατάφερα , αυτό αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη. Ένα είναι σίγουρο πάντως, τα παλιά αυτά κινεζικά κείμενα αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πόσο ευεργετική είναι για την τέχνη η απομόνωση .
Δημοσίευση σχολίου