Πυρομπουκιές.

Ούτε ύπνος , ούτε ξύπνιος, παραδόξως, ούτε κάτι ενδιάμεσο. Άναψα ξανά το τσιγάρο μου και το μασούσα γιά ώρα σαν μπουκιά. Ίσως έτσι να έβλεπα και κανά όνειρο. -Βιάσύνη, κόρνα και χτυποκάρδια στα τιμόνια.- Α! Τί να το κάνεις το όνειρο αν έχει γεύση χθεσινού ρεαλισμού? Ανοιχτά μάτια ξανά. Μπουκιά και ελπίδα. - Ταράτσες με θέα χαμηλά, <Πήδα μωρή, πήδα! > - Κραυγή! Ιδρωμένος πανικός. "Δεν μπορώ να κοιμηθώ", σκέφτηκα. Πήρα το τσιγάρο μου και βγήκαμε μιά βόλτα στο μπαλκόνι. Ο διαγώνια γείτονας με χαιρέτησε σηκώνοντας το κεφάλι και ταυτόχρονα το δεξί φρύδι. Μπουκιά και συχγώριο. Αλλά εγώ ήθελα απλά να κοιμηθώ. -Κανένα όριο! Εγώ ήθελα απλά ν’αγαπηθώ- . Τινάχτηκα. Όχι, όχι. Δεν θέλω ούτε τέτοια όνειρα. Μπουκιά και παράπονο. -Παρά τον πόνο επιμένουμε να επιβραδύνουμε το τέλος - . Πού ήταν η λύτρωση που ζητούσα? " Ή,ταν ή επι τασακίου..", μισοσκέφτηκα μα σταμάτησα εκεί μ' ένα γελάκι. Έπεσα σε κώμα μ' ένα βούρκωμα πόνου. Θυμάμαι το ιδρωμένο χέρι μου και το ήδη μουσκεμένο γόνατό μου. Τί να σφουγγίξει και αυτό το κακόμοιρο. Ο γείτονας πρέπει να φώναζε "φωτιά". Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Εστίασα στα ουρλιαχτά. Τα δικά μου , τα δικά σου και τα δικά μας. Και ο εαυτός μου επαναλάμβανε απο μέσα του " αυτός ο πόνος δεν θα υπάρχει σε λίγα λεπτά..αυτός ο πόνος δεν θα υπάρχει σε λίγα λεπτά". Και να που τα σημάδια που αφήνει ο καιρός, ήρθε ο ώρα, να τα σβήσει ο χρόνος. Βλέμμα δεξιά. Βλέμμα αριστερά. Άγχος και θλίψη. Όλα δώρα απο' μένα. Ίσια μπροστά μία πουτάνα πόρτα, Θέμα χρόνου να μου ανοιχτεί. Και όταν τελικά ήρθε η στιγμή, μας καταπλάκωσε η κορύφωση. Κακά νέα.