Περάστε, στριμώξτε τον κώλο σας και με το 3 ξεκινάμε.

Βήματα στον κόσμο της απελπισίας και κλισέ μακαβριότητες. Αυτοκαταστροφή δηλαδή. Χτυπήθηκαν μεταξύ τους τα κεφάλια που ζουν στο κεφάλι μου γιατί ανταλλάσσοντας κουβέντες δεν καταλήξαν πουθενά. Και το ένα, το μεγάλο, το δικό μου, αυτό με τα μαλλιά, με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδια φόρα κοπανιόταν στον τοίχο για ώρες. Να φανταστείς πως πριν από λίγο αναρωτιόμουν τι χρώμα να βάψω το σπίτι! Και κούνια μπέλα στην ίδια τρέλα που με ζόριζε παλιά. Τώρα η τύχη που όρισα με τραβάει απ' τα μαλλιά και κούνια μπέλα, με εκτοξεύει και με ρίχνει στα βαθιά. Με το 3 πάλι βουτιά, και μέχρι το επόμενο 3 πάλι βουτιά. Ο τοίχος κοκκίνισε Άρχισα να βλέπω τα γνωστά αστέρια. Θα μπορούσα να ορκιστώ με τιμωρία την κρεμάλα πως ήταν μάτια. Υγρά. Μεγάλα. Κόκκινα. Μάτια. Το κεφάλι μου άνοιξε. Βρήκα εσένα πεσμένο και σπασμένο σε κομμάτια. Θα σε πατούσα αν έφταναν τα πόδια μου. Συνέχισα όμως την κούνια μέχρι που, μέχρι που μπαμ! Ο τοίχος άνοιξε Τώρα είμαστε ίσοι. Βρήκα τον άνθρωπο που περνούσε από τοίχους. Μου είχες πει από καιρό να τον ψάξω, δεν το έκανα και τώρα τον βρήκα μπροστά μου. Τώρα είναι αργά. Δεν φαίνεται να είναι νεκρός, αλλά είναι τόσο λευκός. Του προσέφερα λίγο ακόμα απο το αίμα μου. Συνήλθε. Μετά τον σκέπασα και πάλι με μπετά και τον σοβάτισα Ηρέμησα. Ο τοίχος έδειχνε αδιάφορος. Πήρα σκούπα και φαράσι και σε μάζεψα. Χάρισα την κούνια μου στους λατρευτές του πόνου. Αλλά στ' ορκίζομαι, κάθε φορά που μεθώ και περπατάω τοίχο-τοίχο, τον ακούω να μου τραγουδά,

κοριτσάκι μικρό άφησέ με, το ελαφρύ σου φευγιό κέρασέ με

μην κοιτάς τον τοίχο για ώρες, δεν αλλάζει το χρώμα στις κόρες

κοριτσάκι μικρό ήρθε η ώρα, να στεγνώσεις και εσύ απ' την μπόρα

κοριτσάκι μικρό μεγαλώνεις και με βία τον τοίχο ματώνεις.

κοριτσάκι μικρό μεγαλώνεις, σαν τρελή, για χόμπι σκοτώνεις.