Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Αναμνήσεις από το Ψηλό Βουνό


















σε μια πεδιάδα ανάμεσα στις κορφές
στην Ανατολική Πλευρά
πλένω το πρόσωπο μου
σε μια κρυστάλλινη πηγή
με κρύο νερό που τρέχει
και που ποτέ δε σταματά να τρέχει
ο άνεμος βιάζεται να χαθεί
ανάμεσα στα δέντρα
και να διασκορπιστεί στο άπειρο
στέκομαι αντίκρυ στον ήλιο
με τα μάτια κλειστά
και το μυαλό ανέμελο

ήταν νωρίς να σε αποχωριστώ Ψηλό Βουνό.

2 σχόλια:

the doll and the wheel είπε...

Έχει κάτι από κινέζικη τεχνοτροπία. Δεν συναντάς εύκολα τέτοια ποιήματα. Πολυ καλό. μπράβο.

kuče είπε...

Εξυπνάκια!!!Κοροιδεύεις ε ... Μιας και μου δίνεις όμως την ευκαιρία ας διευκρινίσω κάτι εδώ πέρα .Σε αυτό το κείμενο προσπάθησα να μιμηθώ τον τρόπο που έγραφαν οι Κινέζοι αναχωρητές ποιητές .Θα ήταν τολμηρό να πω οτι τα κατάφερα , αυτό αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη. Ένα είναι σίγουρο πάντως, τα παλιά αυτά κινεζικά κείμενα αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά πόσο ευεργετική είναι για την τέχνη η απομόνωση .

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...