ΟΛΑ.

Τέλειοι ξενόφερτοι κώλοι στριπτιζάδικου, μικρά στρογγυλά τραπεζάκια καταπλακωμένα απο φτηνίαρικα ριχτά τραπεζομάντηλα, ίσα ίσα για να μην ξετρυπώνει η υπεραυτονόητη καύλα των μεθυσμένων απο ευτυχία, φαντασία ανυπομονησία και αν μη τι άλλο, ανακατεμένη αλκοόλη. Ναι, κάθε καρυδιάς καρύδι στεκόταν μπουχτισμένο, περιορισμένο, έτομο να εκραγεί και να ξεσπάσει, αλλά ποτέ δεν το έκανε όσο ακόμα επικρατούσε το σκοτάδι. Σαν σκυλί ανάμεσα σε σκύλες εκτός περιόδου αναπαραγωγής. Με πλησίασε και εμένα μία θεότητα του θράσους και του κάλλους. Το όνομά της ήταν φθηνό όσο και το κορμί της. Απέτυχα στην προσπάθεια να απορρίψω το ψέμα της και για δέκα λεπτά δεν άνηκε σε μένα και εγώ σε αυτήν, δεν ξέσπασε σε κλάματα, δεν μύρισε ιδρώτα ούτε η μασχάλη της, ούτε και το αυτί της. Την ζήλεψα, μετά την λυπήθηκα, μετά την βαρέθηκα. Την έδιωξα. Πήγα σπίτι. Ξέσπασα με μία μπύρα σε μια μπύρα και κοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα ο πονοκέφαλος την είχε κάνει πριν τον καταλάβω και ήταν και πάλι βράδυ.

Καθρέφτης, μάτια, κώλος στριπτιζάδικου, φθηνό φόρεμα και ραντεβού. Απαίσια τραπέζια, απαίασια μαντήλια και μία αγκαλιά που προσπάθησα να την κάνω απαίσια μα δεν μου βγήκε. Τίποτα δεν φαινότανε σωστό μα ήξερα πως ήταν. Σωστά μάτια στα σωστά κορμιά. Αλκοόλ, παράνομα χάδια και γελάκια αγωνίας. Όλα σωστά σε λάθος χρόνο. Και τι να κάνεις! Να μην παραδωθείς? Ξεσκισμένη σαν πουτάνα θά ' ναι αύριο η καρδιά σου αλλά.. ΑΛΛΑ ! Kαι όταν τελείωσαν και αυτά τα δέκα λεπτά, πήγα να παίξω πάλι στα χαμηλότερα τραπέζια, εκεί που εγώ διώχνω, εγώ ποντάρω, εγώ φρενάρω και όταν γουστάρω ξεμπαρκάρω. Εκεί που πάντα θά' μαι άρχοντας και όλες οι μάρκες δικές μου. Όλα τα τραπεζομάντηλα δικά μου. Η προσωρινή χαρά ΜΟΥ. Έτσι πάνε αυτά αν θέλεις μόνο να κερδίζεις. Βλάκα.